Resultaat 97–99 van de 99 resultaten wordt getoond
R.M. Wibier
Annotaties en wetgeving | Annotatieapril 2015AA20150296
L.A.G.M. van der Geld
Online overlijden kost veel meer moeite dan offline overlijden. Erfgenamen weten namelijk vaak niet waaruit de digitale nalatenschap bestaat. En als ze het al wel weten, hebben ze geen toegang tot accounts en dergelijke. Is er wetgeving nodig voor de digitale nalatenschap? Ook het digitale posthumane leven vraagt om aandacht: er zijn technologische manieren om iemand na overlijden digitaal tot leven te wekken. Heb je er recht op om geen levende digitale dode te worden?
Verdieping | Verdiepend artikelapril 2023AA20230249
F.J.L. Kaptein
Voor studenten is de fiets het vervoermiddel bij uitstek. Begin van het vorige collegejaar is de gemeente Groningen op en rondom universiteitsterreinen in de binnenstad begonnen om fout geparkeerde fietsen een uur na een waarschuwing aan de fiets te hebben gehangen te verwijderen. Studenten kunnen hun fiets vervolgens ‘terugkopen’ op een industrieterrein buiten de stad. Na het verstrijken van een bepaalde termijn kan de gemeente deze fietsen zelfs verkopen aan derden. Dit project is na enkele maanden gestopt, maar op andere plaatsen in het centrum blijft de ‘wegsleepregeling’ van kracht. Ook andere Nederlandse gemeenten kennen eenzelfde regeling. Hoe steekt deze ‘onteigening’ goederenrechtelijk in elkaar?
Opinie | Amusenovember 2013AA20130808
Online overlijden kost veel meer moeite dan offline overlijden. Erfgenamen weten namelijk vaak niet waaruit de digitale nalatenschap bestaat. En als ze het al wel weten, hebben ze geen toegang tot accounts en dergelijke. Is er wetgeving nodig voor de digitale nalatenschap? Ook het digitale posthumane leven vraagt om aandacht: er zijn technologische manieren om iemand na overlijden digitaal tot leven te wekken. Heb je er recht op om geen levende digitale dode te worden? 
Voor studenten is de fiets het vervoermiddel bij uitstek. Begin van het vorige collegejaar is de gemeente Groningen op en rondom universiteitsterreinen in de binnenstad begonnen om fout geparkeerde fietsen een uur na een waarschuwing aan de fiets te hebben gehangen te verwijderen. Studenten kunnen hun fiets vervolgens ‘terugkopen’ op een industrieterrein buiten de stad. Na het verstrijken van een bepaalde termijn kan de gemeente deze fietsen zelfs verkopen aan derden. Dit project is na enkele maanden gestopt, maar op andere plaatsen in het centrum blijft de ‘wegsleepregeling’ van kracht. Ook andere Nederlandse gemeenten kennen eenzelfde regeling. Hoe steekt deze ‘onteigening’ goederenrechtelijk in elkaar? 
