In de artikelen 55-63a Sr wordt aangegeven welke straf ten hoogste kan worden opgelegd indien een verdachte niet één, maar meer delicten heeft begaan. De wettelijke regeling van deze samenloop van strafbare feiten is voor een belangrijk deel gebaseerd op het uitgangspunt dat voor zover deze delicten het gevolg zijn van één feit, een lager strafmaximum is aangewezen dan wanneer meer feiten ten grondslag liggen aan die delicten. Bij de vaststelling van de maximumgrens in concreto neemt de invulling die aan het begrip ‘feit’ wordt gegeven daarom een centrale plaats in.

De vraag wanneer sprake is van één feit is ook van belang voor de reikwijdte van het non bis in idem-beginsel. Op grond van dit beginsel vervalt het recht tot strafvordering ter zake van een feit dat strafrechtelijk is afgedaan. De bescherming tegen een tweede vervolging of bestraffing die hieraan kan worden ontleend, is bijgevolg gerelateerd aan ‘hetzelfde feit’.

In dit cahier worden vanuit een positiefrechtelijke invalshoek de samenloop van strafbare feiten en het non bis in idem-beginsel besproken. Het verschil in doelstelling tussen beide leerstukken kan daarbij inzichtelijk maken waarom geen eenduidige invulling aan het begrip ‘feit’ is te geven.

Deze digitale uitgave is alleen toegankelijk voor WO en HBO rechtenstudenten via de faculteitsbibliotheken. Geen toegang? Vraag bij jouw faculteitsbibliotheek of zij al een licentie hebben.
Deze digitale uitgave is niet individueel aan te schaffen. Bibliotheken kunnen een licentie nemen en op ip-niveau toegang krijgen tot alle digitale uitgaven van Ars Aequi, neem hiervoor contact op met onze klantenservice.