Een wettelijke regeling voor het levenstestament? De vraag opnieuw gesteld

Gelet op de sterk vergrijzende maatschappij is het geen overbodige luxe om aan levenstestamenten aandacht aan te besteden. Daarbij spelen spannende vragen een rol: hoever reikt de autonomie van een burger om over zijn toekomstige leven te beschikken? Hoe moet de door hem benoemde vertegenwoordiger zijn taken verrichten en hoe zit het met toezicht? Stelma-Roorda richt zich op de vraag waartoe het mensenrechtelijk kader de Nederlandse wetgever verplicht. Thans is het levenstestament niet geregeld in de wet: dat leidt tot een aantal vraagstukken die door de auteur onder de loep worden genomen. Interessant is dat in het onderzoek ook een enquêteonderzoek bevat over de ervaringen van (kandidaat-)notarissen met het levenstestament en een interviewstudie over de verwachtingen en ervaringen van meerderjarigen en aangewezen vertegenwoordigers. Dat geeft meer beeld van de praktijk. Daarbij komt een aantal problemen naar voren, onder meer met het toezicht op de benoemde vertegenwoordiger, hoe de vertegenwoordiger de wensen en behoeftes van de betrokkene moet zien te achterhalen en misbruik. In hoeverre de wetgever aan zet is, leest u in haar bijdrage.