De vraag of tegenspraak binnen de rechtswetenschap voldoende georganiseerd is laat zich moeilijk in algemene zin beantwoorden, alleen al omdat onze discipline heel pluriform is en in toenemende mate internationaal, terwijl tegenspraak verschillende vormen kan aannemen en een toetsingskader voor wat als ‘voldoende’ wordt beschouwd ontbreekt. In deze bijdrage wordt niettemin de stelling betrokken dat juristen bij de beoordeling van hun onderzoek wel erg zwaar leunen op zelfregulering zonder daarbij kritisch te reflecteren op kwaliteitsstandaarden, op methodologische spelregels en op de inrichting van meer expliciete, op hoor en wederhoor gebaseerde, onpartijdige beoordelingsprocedures.