Het Burgerlijk Wetboek biedt minderjarige patiënten vanaf 12 jaar de ruimte om in toenemende mate zelfstandig over hun medische behandeling te beslissen, mits deze minderjarige in staat is zijn behandelingsbelangen te behartigen. Het vaststellen van deze wilsbekwaamheid is echter niet altijd eenvoudig. Daarbij wordt het wettelijk systeem van leeftijdsgrenzen niet zelden gerelativeerd door de weerbarstige kindergeneeskundige praktijk. Onderstaande bijdrage vormt een juridische analyse van dit spanningsveld tussen wetgeving en zorgpraktijk en belicht tevens de positie van ouders.