Toont alle 2 resultaten
B. van der Vorm
De sluitingsbevoegdheid van de burgemeester die is neergelegd in artikel 13b Opiumwet is bij uitstek een voorbeeld van een bepaling die zich bevindt op het snijvlak van het bestuursrecht en het strafrecht. In deze bijdrage wordt artikel 13b Opiumwet besproken in het perspectief van de burgemeester als misdaadbestrijder. Vanuit het gegeven dat artikel 13b Opiumwet als (extra) doel de drugsbestrijding heeft gekregen, wordt betoogd dat een burgemeester die deze bepaling toepast onder omstandigheden zeker als een misdaadbestrijder kan worden aangemerkt.
Rode draad | Snijvlakken & Kruisbestuivingenfebruari 2023AA20230140
J.G. Brouwer, L.M. Bruijn, J. Koornstra, B. Roorda, A.E. Schilder
De rechter moet volgens de wet rechtspreken. Aan de wet liggen immers democratisch tot stand gekomen keuzes ten grondslag. Is de wet onduidelijk, dan kan de bedoeling van de wetgever worden achterhaald in de totstandkomingsgeschiedenis. Met behulp van een selectief gebruik van de parlementaire geschiedenis legitimeert de rechter evenwel ook regelmatig door hemzelf gewenste maatschappelijke uitkomsten. Die praktijk is niet zonder bedenkingen, zeker niet wanneer daardoor individuele vrijheidsrechten in de verdrukking komen.
februari 2020AA20200161
De sluitingsbevoegdheid van de burgemeester die is neergelegd in artikel 13b Opiumwet is bij uitstek een voorbeeld van een bepaling die zich bevindt op het snijvlak van het bestuursrecht en het strafrecht. In deze bijdrage wordt artikel 13b Opiumwet besproken in het perspectief van de burgemeester als misdaadbestrijder. Vanuit het gegeven dat artikel 13b Opiumwet als (extra) doel de drugsbestrijding heeft gekregen, wordt betoogd dat een burgemeester die deze bepaling toepast onder omstandigheden zeker als een misdaadbestrijder kan worden aangemerkt. 
De rechter moet volgens de wet rechtspreken. Aan de wet liggen immers democratisch tot stand gekomen keuzes ten grondslag. Is de wet onduidelijk, dan kan de bedoeling van de wetgever worden achterhaald in de totstandkomingsgeschiedenis. Met behulp van een selectief gebruik van de parlementaire geschiedenis legitimeert de rechter evenwel ook regelmatig door hemzelf gewenste maatschappelijke uitkomsten. Die praktijk is niet zonder bedenkingen, zeker niet wanneer daardoor individuele vrijheidsrechten in de verdrukking komen. 
